Ontmoet de dichter…  9 maart 2019

Eva Gerlach (pseudoniem van M. Dijkstra, 9 april 1948) is dichter en vertaler. Zij debuteerde in 1979 met de bundel Verder geen leed. Daarna volgden nog twintig bundels en drie bundels met jeugdpoëzie. In 1989 won ze de Zilveren Griffel voor haar bundel voor kinderen Hee, meneer Eland. In 2000 ontving zij voor haar poëzie de P.C. Hooftprijs.

"Vanuit de trein raast de wereld aan je voorbij, zonder dat je er grip op hebt. Het uitzicht is echter heel helder en afgekaderd. Met precies die afstand kijkt Eva Gerlach naar de wereld in Ontsnappingen. (…) De titel van de bundel kan ironisch worden opgevat, want: wie weet er te ontsnappen en waaraan? Of moeten we de titel lezen als ‘ont-snappingen’, zoals op het omslag staat, als iets wat haaks op ‘begrijpen’ staat?" (Dieuwertje Mertens in: Het Parool, 14 juli 2016)

Eva Gerlach is regelmatig geprezen als scherpe observator die laat zien hoe waarneming onverwachts verspringt en in de taal nieuwe betekenissen krijgt. Ze benadert de werkelijkheid graag vanaf de buitenkant. Met concrete details probeert ze die te laten zien.

In een interview in de Poëziekrant (no. 2, 1998) verwoordt zij hoe zij schrijft. Ze vergelijkt poëzie met een kijkinstrument of een schepnet, "om de werkelijkheid, het nu, het ogenblik en alles wat daaraan vast zit, de belevenis, naar je toe te halen, waarbij ik niet wil zeggen vereeuwigen of bewaren, want ik weet niet of zij dat kan."

"Hoewel Gerlach vaak hevige gevoelens laat zien, wordt haar poëzie nooit sentimenteel. Dat begon al in haar debuutbundel Verder geen leed, waar een lichte ironische toets, over een meisje geconfronteerd met dreigende beelden, zelfs in de titel zit. En ook niet in haar persoonlijke bundels daarna, zoals Domicilie, waarin ze uur voor uur in concrete beelden optekent hoe sterven gaat en zeker niet in de bundel Dochter, waar je met een zekere afstand naar kunt kijken en het moeizame en ingrijpende van baren en grootbrengen te vergelijken valt met hoe dichten gaat. Ze gaat niet met modes mee, niet in haar vroeger werk en niet in deze tijd, waarin veel dichters schatplichtig zijn aan haar poëzie. In haar laatste bundels Situaties en Kluwen bereikt haar poëzie naar mijn idee een hoogtepunt en daar is de humor ook weer meer terug. Haar gedichten drukken mij als lezer steeds weer met de neus op feiten, ze bieden mij verrassende inzichten in het onbestendige van het leven, in een doolhof waarin alles zoek kan raken. Ook met werk hierna zal dat wel vast weer het geval zijn, via ‘het onherroepelijk betekenis dragende woord’." (Aly Freije op Tzum, 3 april 2014)