Miriam Van hee
Ontmoet de dichter... 23 april 2016
Miriam Van hee (Gent, 1952) is een Vlaams dichter en slavist. Zij debuteerde in 1978 met de bundel Het karige maal. Daarna volgde nog tien bundels. In 1998 verscheen een verzamelbundel van de eerste zeven bundels, Het verband tussen de dagen. Daarin ook de bundel Achter de bergen (1996), die bekroond werd met de driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap.
Haar jongste bundel, Ook daar valt het licht, werd in 2014 genomineerd voor de VSB-poëzieprijs.
In dat jaar schreef ze ook , samen met Hester Knibbe, de cyclusgedichten, Leeftocht.
Haar poëzie is vertaald en uitgegeven in het Pools, Engels, Zweeds en Frans.
Over haar werk:
“Het is een manier van leven, kijken, voelen, denken, nadenken. Ja, voor mij is het een manier van nadenken. Er zijn zoveel dingen waarin ik me zelf niet goed vind. Misschien schrijf ik alleen maar gedichten omdat ik het gevoel heb dat het iets is wat ik echt goed kan.” In gesprek met Piet de Moor n.a.v. Winterhard (1988)
“In mijn bundel Winterhard wilde ik zeggen dat je met de werkelijkheid kunt leven, dat je die min of meer kunt aanvaarden. Zo is het ook andersom met pijnlijke dingen die je je herinnert in dromen, waar je plots van droomt en waarbij je je ’s ochtends realiseert dat ze voorbij zijn, dat de werkelijkheid nu anders is. Ik leef in de werkelijkheid en dat is niet negatief.” In gesprek met Jooris Van Hulle n.a.v. Reisgeld (1992)
Anderen over haar werk:
“Dat is het probleem met deze poëzie, die leeft door de kracht van nuancering, van geven en nemen, van aarzelen, van het besef dat alles wat gezegd wordt al te veel gezegd is. Een formulering als de titel van dit stukje is daarvoor heel typerend: Om ergens niet te zijn is heel iets anders dan b.v. om nergens te zijn.” Hugo Brems, bespreking van Reisgeld (1992)
“Je moet een zekere gevoeligheden voor de grijstinten van het leven om deze vlakke en onderkoeld openhartige poëzie te kunnen waarderen. Van hee lijkt zich er in haar ‘sommen van geluk en ongeluk’ op te hebben toegelegd de exacte maat van haar lijden aan de wereld te bepalen. Ze maakt de dingen niet erger, maar vooral ook niet minder erg dan ze zijn. Juist daardoor wet zij de onopgesmukte tredgang van de dagelijkse realiteit, die de mens met onvervuldheid confronteert, zuiver weer te geven.” Peter de Boer over Het verband tussen de dagen (1998)
“Dat pingpongspel tussen het innerlijk en de buitenwereld is typisch Van hee, maar doet ook heel eg aan Rutger Kopland denken. Hun beider taal bevat parallellen. Gooi de woorden die Kopland en Van hee gebruiken op een hoop, en wat je verzamelt is een stapel materiaal waarvan tonnen duffe versjes kunnen worden gebrouwen. Maar zowel Kopland als Van hee doet iets wonderbaarlijks met die eenvoudige woorden. Vakmanschap heet dat. Of beter nog: meesterschap.” Philip Hoorne over Buitenland (2007)
“De gedichten in ‘ook daar valt het licht’ proberen steeds weer dat wankele evenwicht te vinden war ook de wielrenner naar zoekt die op de baan een surplace maakt. In geladen regels wordt de grens verkend tussen leven en dood, beweging en stilstand, vroeger en nu, kind en volwassene, stad en land; waar gaat de ene toestand in de andere over?” Janita Monna over ook daar valt het licht (2013)
