Recensies:

hoe de eerste vonken zichtbaar waren is het afstudeerproject van Simone Atangana Bekono, die in 2016 afstudeerde aan Artez Hogeschool der Kunsten, afdeling Creative Writing. De drie afdelingen dragen deze titels: wrijving (zes gedichten, genummerd 1 t/m 6), ontsteking (twee brieven) en vonken (drie gedichten, genummerd 7 t/m 9). De gedichten beslaan soms twee, drie of vijf bladzijden, een tweetal blijft op één pagina. Simone gebruikt veel woorden, waardoor een levendige, soms swingende soms surrealistische wereld ontstaat. Die wereld draait wel om de “ik” die in die wereld een weg zoekt, ontmoetingen heeft, frustraties wegschrijft en zoekt naar haar plaats. Voor een debuut staat de bundel vol sterke zinnen, vonken. Dat deze vonken nog wat dansen rond de haard, geeft wel aan dat het echte vuur nog niet is gevonden. Het vuur waaraan de lezer zich brandt, maar ook warmen kan. De vonken beloven veel, al lijkt het alsof in de eerste cyclus het meeste kruit verschoten wordt. De brieven voegen niet zoveel toe, dienen wellicht ook alleen maar als scharnier tussen de dichtbeelden.
 

Wim van Til

Recensies:

Toerisme is een dubbelbundeltje. Er zijn twee dichters in gebundeld die beide hun cyclus met die titel hebben gedoopt. Naast Gilles Boeuf is dat Edwin Fagel. De tweekleurendruk maakt het eenvoudig beide dichters te volgen, al worden de bladzijden wel afgewisseld, zodat er ook een doorlopende lijn gevolgd kan worden met afwisselend de ene en de andere dichter. Traditioneel lezen we van links naar rechts, dus start de bundel met een gedicht van Fagel, toerisme. Zijn vijf gedichten spelen op en rond het strand. De zee is decor van een fantasie waarin mythische beelden afgewisseld worden met meer dagelijkse zaken. De gedichten van Gilles Boeuf daarentegen hebben de berg(en) als decor, spelen zich af in de hoogte en draaien om een 'ik' die – blijkt later – wacht op een helikopter vanwege een gebroken been. De vervlechting van de gedichten levert geen extra spanning op en dat is spijtig. Er lijkt geen verbinding tussen beide. Maar de uitgave en de opzet zijn sympathiek.
 

Wim van Til

Recensies:

Stelsel is de 115de uitgave van de Atalanta Pers. Opnieuw heeft René Bakker een huzarenstukje geleverd. Al heeft hij natuurlijk de hulp gehad van Mark Boog, de dichter die hem al meer gedichten heeft bezorgd, en van Huub Niessen, die de tekeningen maakte. De zeven hoofdzonden (afgunst, hebzucht, hoogmoed, luiheid, lust, vraatzucht en woede) worden steeds in vier strofen van vier regels, kwatrijnen dus, beschreven. De tekeningen van Niessen vormden het inspiratiekader voor Boog.
 

Wim van Til

Recensies:

Van alle drukkers in de marge is Ser Prop een van de sympathiekste. Ik vind hem aimabel en een vriend, maar vooral als drukker is hij mij lief. Hij houdt het bij de letter en het papier. Geen 'gerommel' met effecten, illustraties, speciale letters e.d.; gewoon, één letter en één soort papier. Heerlijk eenvoudig, maar o zo mooi.
Zijn jongste product is een gedicht van Tom van Deel – een dichter die hij graag drukt  – bij de dood van Robert Anker.
Eén gedicht, maar wel een heel persoonlijke herinnering. In een oplage van veertig exemplaren. Waarvan eentje dus in ons PcN.
 

Wim van Til

Recensies:

De auteur van de achterflap maakt het mij makkelijk dit keer:

“In Niemandslandnacht is weinig echt wat het lijkt. De stad Orb-e-Grout is in twee stukken gesneden. Niemand mag van Orb naar Grout of omgekeerd. Op een dag ontdekt Pili dat er een complot bestaat.
Ze wordt ontvoerd door een juffrouw met een motorfiets en een toverlantaarn, en maakt kennis met haar broer die bleef leven nadat hij werd geaborteerd. Wat heeft dat oude echtpaar dat in een tent onder een viaduct het tabernakel van Sint Servaas bewaart, hiermee te maken? En waarom kloneert een hersenonderzoeker mensen in een verlaten lab?
Niemandslandnacht is een weelderige wereld van extremen. Exotisch, maar vaak ook akelig herkenbaar.”

De bundel 'combineert' diverse fantasythema’s uit de wereldliteratuur. Geen persiflage, een voorzichtige trilling is genoeg om This perfect day, Nineteen eighty-four en andere verhalen op te roepen. Grillig, luguber soms, maar vooral beheerst.
 

Wim van Til

Recensies:

'Zonder liefde is alles zinloos.' Die zinsnede komt uit de hedendaagse vertaling van het boek Korintiërs waarnaar verwezen wordt in de bundel van Radna Fabias. Tegen de tijd dat je op die bladzijde bent aanbeland, heb je je een weg gebaand door één grote stulpende massa ritme, een woordenstroom die zo genadeloos aangenaam is, dat je je gewillig laat meeslepen. Betoverd, geestdriftig, en vanaf de eerste bladzijden verslaafd aan deze poëzie. De herhalingen die net iets anders worden, de lichamelijk beelden en de roes die uitgaat van dat ritme in deze taal. In één woord: heerlijk. Het eerste gedicht heet 'wat ik verstopte'; wat daaruit te voorschijn komt, is een zo overstelpend woest sensueel ritueel, een litanie voor de ziel.

Dit debuut hoort alle prijzen te winnen die er nog uitgereikt worden.

Wim van Til

Recensies:

Spelen met taal, maar veel geserreerder dan Radna Fabias, kenmerkt de debuutbundel van Moya De Feyter. De gedichten zijn rustiger, bedachtzamer maar niet minder beeldend. De bundel zit vol existentiële verwijzingen, elementen die eerder een beroep doen op de geest dan op het sentiment. De gedichten 'hangen' als het ware tussen verbeelding en een omschrijving van de realiteit. Ze zijn niet echt, behalve in taal. Sprookjes die wreedheid en verlangen combineren met overwegingen. Tot iemand eindelijk zich ontpopt en de dichter overblijft.

Wim van Til

Recensies:

In 2001 richtte Jeanet van Omme het Schrijfatelier op, voornamelijk om haar lesactiviteiten daarin onder te brengen. Haar lesideeën bundelde ze in 2014 (De Aap en het Alfabet, 26 lessen uit het Schrijfatelier). Dit is de tweede uitgave van het Schrijfatelier Uitgeverij. In de nieuwe bundel laat Van Omme drie dichters aan het woord, die alle drie verbonden zijn aan het Schrijfatelier. Zo lijkt het boek tevens een brochure van ….

De dichters, Anne van Amstel, Floor Buschenhenke en Sasja Janssen worden ondervraagd op vier onderdelen van het schrijven. In een gesprekje met Van Omme gaan ze daarop dieper in aan de hand van een (eigen) voorbeeldgedicht. Zo is de bundel/brochure ook nog een mini-bloemlezing! De thema’s zijn: beginnen, herschrijven, afhechten en publiceren. Ik en het gedicht is vooral interessant voor de (door)startende dichter, het bevat tips en trucs – al zijn die wel gekokerd door de drie dichters, natuurlijk – en voldoende stof tot nadenken. Spijtig is alleen (en dat is eigenlijk het enige kritiekpunt) dat Van Omme nergens echt doorvraagt, geen kritische vragen stelt en snel tevreden is met een antwoord.
Een mooi boek dat wellicht iets te snel is afgemaakt. Smaakt zeker naar meer.

Wim van Til